Toen ik vanmorgen op de fiets over de Europaboulevard reed, zag ik haar net als gisteren weer staan. Wachtend. Met haar fiets. Op een hoek.
Een meisje van veertien. Met de voor die leeftijd zo typerende gewichtsloze blik. Die zowel verlegenheid, vervoering als verveling kan betekenen.
Terwijl ik haar passeerde, reed vlak achter mij een fietser de stoep op. De jongen zelf zag ik niet: ik hoorde alleen zijn stem.
‘Moest je lang wachten?’
En ik wist: ooit, over dertig, veertig jaar, komt er een moment waarop ze zich dit ogenblik herinneren.
Mooi!