Hoe hoog worden planten? Ik heb me altijd verbaasd over de maten die zo exact in tuinboeken staan. Zo hoog als nodig is, zou mijn antwoord luiden. Zo hoog als nodig is om zonlicht te vangen. En de aandacht van bijen, vlinders en ander insectenvolk. Soms is dat leuk, planten die wedijveren om pole position. Geraniums bijvoorbeeld, die zich door andere planten heen weven en hun bloemetjes eigenwijs naar boven duwen. Of Clematis integrifolia, waarvan de paarsblauwe bloemen nieuwsgierig tussen de andere planten door piepen. ‘A slender-stemmed, scrambling perennial with bell-shaped, nodding flowers‘ – waarom klinkt elke beschrijving van een plant in het Engels toch als een gedicht?
Maar soms ook is het minder leuk en zou je willen dat de planten zich aan de richtlijnen en voorschriften houden. Kom op zeg, we zijn hier niet in de vrije natuur!
Vorig jaar heb ik een nieuw hoekje van de tuin ingericht. Beetje verscholen. Klein terrasje, twee bij twee. Bankje erop. Voor de late namiddagzon. Aan de ene kant siergrassen. Aan de andere kant een groepje met Echinacea purpurea, Thalictrum rochebrunianum en een oranjerode Hemerocallis. Leek me een spannende combinatie.
Het idee was dat de Thalictrum mooi ijl boven de Echinacea zou wolken, zoals dat zo fraai in tuinboeken heet. Maar de Echinacea had andere plannen. Heel eigenwijs bleef zij maar doorgroeien tot zij net zo groot als de Thalictrum was en er van een wolkachtig effect geen sprake meer was.
Reikhalzend stond ze daar. Op haar tenen. De stengels veel te lang en te slap om de bloemen overeind te kunnen houden. Als spillenpotige dochters op de hoge hakken van hun moeders.
Daar ging mijn hoekje.
Maar ach, aan de andere kant, vertederend was het wel.