A rose is a rose is een vrouw is een foto.
Gaat elke foto over sterfelijkheid? In zekere zin wel. Het beeld legt die ene fractie van een seconde vast van dat leven, of die levens, die daarna buiten het oog van de fotograaf hun gang weer gingen. Maar sommige foto’s gaan zelfs in dat ene beeld, in die handvol milliseconden, over sterfelijkheid. Over vergankelijkheid. Of over verwelken, zo u wilt.
Zoals deze.
De blik van de fotograaf is genadeloos en wreed. Het haar dat dunner wordt, de huid die slobbert rond de armen. De houding en de blik, die van zelfbewust naar bang naar berustend gaan. En de rozen.
De rozen die nu nog bloeien, maar niet lang meer. Aan de buitenste blaadjes van de bloem kondigt het verwelken zich reeds aan. Het mooiste is er al vanaf.
En het aller wreedste is de vergelijking die zich opdringt met die drie vrouwen uit de Griekse mythologie en de klassieke kunst. Die voor Schoonheid, Vreugde en Voorspoed stonden. Maar wat weggelegd is voor de goden is dat niet voor de mens. Of Quod licet Iovi non licet bovi, zoals mijn leraar Latijn altijd zei.
Wij moeten het doen met een little black dress van vorig jaar.
En een bosje bloemen op zijn tijd.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Klik hier voor alle afleveringen in de reeks.)