Elk jaar zie ik voorjaarsborders vol tulpen, krokusjes en narcissen voor me. En elk jaar vergeet ik ze te planten, in de herfst.
Er is een moment in de nazomer dat ik de uitgebloeide bloemknopjes niet meer uit mijn Knautia knip, ongewenste zaailingen met rust laat, rozenbottels niet meer wegknip en een omgewaaide bloemstengel laat liggen waar-ie ligt. Waarop ik de tuin de tuin laat en de deur naar de herfst open zet.
Een erg lang doorbloeiende plant heeft trouwens ook wel iets aanstellerigs, vindt u niet? Zoals in een tuin hier verderop. Staat nog vol met schreeuwerige Dahlia’s en wufte Cosmea. Of neem mijn eigen New Dawn die maar doorgaat met haar bleekroze blommetjes. Als een middelbare vrouw die te lang denkt dat zij nog twintig is.
Nee, op een gegeven moment moeten de bloemen plaatsmaken voor de herfstkleuren van de bladeren. Van mijn druif, bijvoorbeeld, of van mijn Hydrangea quercifolia. Andere kleuren. Het verschil tussen zomer en herfst. Tussen jeugd en ouderdom. Het is de periode dat de zilvergrijze pluimen van de Miscanthus sinensis de borders mogen domineren. De kleur van de wijsheid, zullen we maar zeggen.
Het is het moment waarop er een zekere vermoeidheid over zowel mijzelf als de tuin komt en ik elk jaar weer vergeet voorjaarsbollen in de grond te stoppen.
Zou het kunnen zijn dat wij, net als hondenbezitters op hun honden, een beetje op onze tuin gaan lijken? Op 1 oktober krijg ik net als mijn planten de neiging om diep onder de grond te kruipen.
Nou ja, bij de kachel dan. Met een goed boek en veel chocola.