Over schrijven, lezen, kijken en herinneren
Op zomerse dagen is Nescio nooit ver weg. Net zomin als mijn jeugd. Dagen vol trage ledigheid, waarop plannen voorbij gleden, als de wolken aan de hemel. Vol van julilicht, de geur van gras en houten huisjes die ’s ochtends krakend ontwaakten. Het voetbalveld, waarop een shirtje hangend in het doelnet werd vergeten. En bleef … Beeldrijm 19: Same player shoots again verder lezen
A rose is a rose is een vrouw is een foto. Gaat elke foto over sterfelijkheid? In zekere zin wel. Het beeld legt die ene fractie van een seconde vast van dat leven, of die levens, die daarna buiten het oog van de fotograaf hun gang weer gingen. Maar sommige foto’s gaan zelfs in dat … Beeldrijm 18: De drie gratiën verder lezen
Soms moet je de ogen sluiten, om de dingen goed te zien. Misschien is elke foto wel een zwart doek waarin gaatjes zijn geprikt. En zitten er in het ene doek gewoon meer gaatjes dan in het andere. Een patroon van gaatjes waar het licht als in een verduisterde kamer door naar binnen schijnt. Net … Beeldrijm 17: Glimlichtjes verder lezen
De wangen van Aaron Krickstein. Paardenbloemen. Papieren vliegtuigjes. Een zomernamiddag. Maar misschien ga ik te snel. Laten we een stap terug doen en het eerst over ontspanning hebben. De ontspanning die, zo horen en lezen we altijd, onontbeerlijk voor snelheid is. De ontspanning op het gelaat van Dafne Schippers, als zij haar snelheid weet te … Beeldrijm 16: De wangen van Aaron Krickstein verder lezen
Te mooi om waar te zijn. Die donkere mars naar het graf aan linkerzijde en het in licht getekende meisje daarnaast. En toch waar. Of niet? Het is een vreemde relatie, die tussen feit en fictie. Zoals zovelen dacht ook ik ooit dat ik door te schrijven het verleden kon fixeren. Een monumentje kon oprichten. Het verleden … Beeldrijm 15: Der Tod und das Mädchen verder lezen