Hoogzomer. De tuin op zijn mooist. Soms vraagt iemand mij wat ik de mooiste van mijn planten vind. Dat is net zoiets als vragen welk kind je het liefste is. Maar als ik toch een favoriet moet aanwijzen, dan gaat mijn keus vandaag uit naar het geslacht Eupatorium – maar morgen kan dat weer anders zijn.
Ik heb er twee in mijn tuin staan. De machtige Eupatorium macalatum ‘Atropurpureum’. Twee meter hoog, donkerrode stelen en reusachtige purperen bloeischermen. Koninginnekruid in het Nederlands. En inderdaad haar verschijning heeft iets koninklijks. Iets prehistorisch ook. Ja, je zou je zo kunnen voorstellen dat de plant er al stond toen de dinosaurussen de aarde bevolkten. En nog een echte vlinderplant bovendien. Tien, twintig vlinders tegelijk soms op de bloemenschermen. Atalanta, kleine vos. Zitten dan in de zon in gedachten hun vleugelslag te oefenen. Mental rehearsing heet dat, geloof ik.
De ander is Eupatorium rugosum ‘Chocolate’. Kleiner, minder bekend, maar een must voor elke border. Niet eens zozeer vanwege de bloei, maar vooral om het blad. Van een prachtige dieppaarse kleur, die de naamgever vreemd genoeg aan chocolade deed denken. Ik zou zelf eerder aan cappuccino als naam hebben gedacht. Niet vanwege het blad, maar vanwege de bloemen. De plant bloeit in een kleur die je viezig wit zou kunnen noemen. Of zilvergrijs, al naar gelang je smaak. Hij bloeit pas in oktober. In grote aantallen kleine, pluizige schermpjes. Mooi is dat, die wittige schuimkoppen. Net alsof er in de borders dan overal pannetjes melk staan over te koken.