Niets zo goed tegen stress als wat snoeien in de tuin. Het is een soort mediteren. Een vorm van arbeid waar je maar een dun laagje van je bewustzijn bij nodig hebt. Zodat het overige deel alle kanten op kan waaien. Over de grenzen van de tuin en nog veel verder. Naar niks en nergens.
Het is pure zen.
Mindfullness. Wholeness. Of wat voor ‘ness’ dan ook.
Alleen dan wel veel goedkoper.
Vooral in de eerste dagen van het voorjaar is het heerlijk. Ik begin altijd met de hop, in het hoekje van onze tuin. Niet alleen omdat die warboel van verdroogde en in elkaar gevlochten ranken zo heerlijk opruimt. Het genot is ook gelegen in het feit dat in die kluwen een clematis schuil gaat.
Voorzichtig haal ik de takken van de hop weg. Knip. Ik aanschouw mijn werk. Knip. Las een moment van contemplatie in. En met elke knip van mijn snoeischaar leg ik een stukje van de reeds uitbottende clematis bloot.
Hoe zegt de beeldhouwer het ook al weer? Het beeld zit al in de steen, je hoeft het er alleen nog maar uit te bevrijden.
De kunst van het losmaken.
Zoiets is het, ja.