Op zomerse dagen is Nescio nooit ver weg. Net zomin als mijn jeugd.
Dagen vol trage ledigheid, waarop plannen voorbij gleden, als de wolken aan de hemel. Vol van julilicht, de geur van gras en houten huisjes die ’s ochtends krakend ontwaakten. Het voetbalveld, waarop een shirtje hangend in het doelnet werd vergeten. En bleef hangen, naast de dromen die daar later achterbleven. Hoewel een van ons het tot Haarlem, FC Amsterdam en SC Amersfoort schopte, clubs die inmiddels uit de schemer van het profvoetbal zijn weggegleden.
Ik hoor zijn stem als hij bij de flipperkast de zin uitspreekt die daar rinkelend en schitterend verschijnt: ‘Same player shoots again.’ Het schokken van zijn heupen, ratelen van zijn vingers. En de lispelende klanken waarin een helder schijnende toekomst zich leek aan te dienen.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Klik hier voor alle afleveringen in de reeks.)