Zou de voorjaarsschoonmaak echt in onze genen zitten? Zouden wij uit een soort instinct na onze winterslaap weer ramen en deuren openzetten, de zon binnen laten en aan de slag gaan? In de tuin heb ik dat gevoel wel. Binnenshuis minder, moet ik toegeven.
Het heerlijkste werkje van het voorjaar vind ik snoeien. Ik kan niet wachten om gewapend met de schaar de tuin in te gaan. ‘Is het nog niet wat vroeg?’ vraagt mijn vrouw elk jaar bezorgd. Soms moet ik haar gelijk geven.
Er zijn verschillende soorten knippen en snoeien. Als ik bijvoorbeeld aan de klimop begin, dan kan ik niet meer stoppen. Als in een trance loop ik rond. Mijn schaar fladdert als een glinsterende vlinder door de lucht. Tjak, tjak, tjak, tjak. Kort in de nek? Gedekt bij de oren? Steeds verder. Steeds kaler. Tot ik uit mijn roes ontwaak en mijn kapperswerk onder ogen zie. Coupe-en-brosse. Elke keer weer. Ik houd de spiegel achter zijn rug. Spuit wat lotion over zijn stoppels. Haal met een zwierige zwaai het kapperslakentje weg. Kan overigens geen kwaad, hoor, voor die klimop. Groeit wel weer aan.
Maar er is ook nog een ander soort snoeien. Een met bijna chirurgische precisie. Rustig, zonder enige haast en met aandacht en precisie neem ik mijn klimrozen onder handen. Ik ontvlecht de ranken van de clematissen die er doorheen groeien. Voorzichtig. Bedachtzaam. Bind ze op met nieuw raffia. Het is een soort mediteren. Een werkje waar je maar een laagje van je bewustzijn bij nodig hebt. En het overige deel kan zo heerlijk alle kanten op wandelen. Mijmeren. Kuieren. Over de grenzen van je tuin en nog veel verder. In ruimte, tijd en dimensie. Knip, knip, knip. En dat alles terwijl je je plaats aan de border niet verlaat.