Over schrijven, lezen, kijken en herinneren
Te mooi om waar te zijn. Die donkere mars naar het graf aan linkerzijde en het in licht getekende meisje daarnaast. En toch waar. Of niet? Het is een vreemde relatie, die tussen feit en fictie. Zoals zovelen dacht ook ik ooit dat ik door te schrijven het verleden kon fixeren. Een monumentje kon oprichten. Het verleden … Beeldrijm 15: Der Tod und das Mädchen verder lezen
Hoewel dit stukje over schrijven gaat, begin ik eerst met een zijstapje naar de muziek. Een rust is daar een teken dat wordt gebruikt om een stilte aan te geven. De zanger houdt zijn mond, de pianist haalt zijn handen van de toetsen, de violist zijn strijkstok van de snaren: de muziek houdt even de … Rust verder lezen
Stilte. Een vacuüm waaruit elk geluid is verdwenen. Zelfs de zee, ja zelfs de zee, houdt de adem in. Zwijgen is des schrijvers droom. En nachtmerrie. Soms ben ik de woorden moe en zou ik het liefst verdwijnen. Maar zonder tekst geen schrijver. Hij bestaat alleen in taal. En dan komen de eerste regendruppels. Aangerend over het strand. … Beeldrijm 7: De kunst van het verdwijnen verder lezen
Het bericht dat ik hier vorige week onder de titel Ceci n'est pas la réalité plaatste, heeft een staartje gekregen. Een onverwacht staartje. Een raadselachtig staartje zelfs, als zoiets bestaat. Ik schreef daarin over de foto die mijn goede vriend en fotograaf Ray had gemaakt en wees de lezer op de weerspiegeling van zijn silhouet … Post scriptum verder lezen
Hoeveel mensen staan er op deze foto? Pas op, zeg niet te snel twee. Behalve de twee vrouwen in regenponcho zijn dat er namelijk nog twee. Allereerst is er een derde vrouw, die grotendeels schuil gaat achter de linker poncho. We zien een stukje van haar jas, die lang is en doorgestikt, een licht geheven arm … Beeldrijm 4: Ceci n’est pas la réalité verder lezen