Over schrijven, lezen, kijken en herinneren
Te mooi om waar te zijn. Die donkere mars naar het graf aan linkerzijde en het in licht getekende meisje daarnaast. En toch waar. Of niet? Het is een vreemde relatie, die tussen feit en fictie. Zoals zovelen dacht ook ik ooit dat ik door te schrijven het verleden kon fixeren. Een monumentje kon oprichten. Het verleden … Beeldrijm 15: Der Tod und das Mädchen verder lezen
De herinnering van een knijper tussen vrouwenlippen kan mij weemoedig stemmen – maar wat kan dat niet. Een lijn met wasgoed, een mouwloos huishoudschort met bloemenmotief, mijn moeder die met ketels kokend water sjouwt. Haar driftige bewegingen boven het wasbord, de opgestroopte mouwen, de gefluisterde belofte van zomerwarmte. De damp die opstijgt uit de tobbe … Beeldrijm 8: Zwart-wit verder lezen
Een miezerig straaltje, dat was alles wat er voor ons op de eerste verdieping overbleef van het daglicht dat door het dakraam naar binnen viel en op zijn weg naar beneden veel van zijn intensiteit verloor. In dat clair-obscur van het trappenhuis bespraken onze moeders hangend over de trapleuning de dingen van de dag. Met … Beeldrijm 5: Het geheugen als pop-up museum verder lezen
Toen ik vanmorgen op de fiets over de Europaboulevard reed, zag ik haar net als gisteren weer staan. Wachtend. Met haar fiets. Op een hoek. Een meisje van veertien. Met de voor die leeftijd zo typerende gewichtsloze blik. Die zowel verlegenheid, vervoering als verveling kan betekenen. Terwijl ik haar passeerde, reed vlak achter mij een … Lente verder lezen
Waar het in mijn voorlaatste post nog lente was, is nu het najaar al weer aangebroken. Het kan verkeren. Soms is het goed om een stap achteruit te doen. Afstand te nemen. De pen een tijdje neer te leggen. En ach, het verlangen naar en terugkijken op de zomer is vaak mooier dan de consumptie zelf. … Herfst verder lezen