Er zijn planten om verliefd op te worden. Planten van een verblindende schoonheid. Teer, onwaarschijnlijk van tekening, dromerig van blad, betoverend van kleur. Planten die je het hoofd op hol brengen. Voor wie je alles en iedereen zou willen verlaten. Maar meestal ook met een kortstondige bloei.
Papaver orientale is er zo een. Betoverend. Verleidelijk. Om verliefd op te worden – maar als je even niet oplet is ze weg. De bloem dan, want de plant zelf, onooglijk en saai, gaat gewoon z’n gang. En vaak ben je er ook net niet, op die ene dag dat ze bloeit. Of het regent. Zal je altijd zien. Treurige aanblik is dat, een papaver orientale in de regen.
Maar er zijn ook planten om een langdurige relatie mee te hebben. Planten waarop je kunt bouwen en vertrouwen. Hoeksteen van de tuinborder. Aangenaam gezelschap. Dag in dag uit en jarenlang. Planten waarvan je soms vergeet hoe mooi ze eigenlijk zijn. En die je soms tot je schande vergeet en een tikkeltje verwaarloost.
Kalimeris incisa is er zo een. Het is een bescheiden plant. Met een bossige groei en lancetvormige ingesneden bladeren. Ongeveer een meter hoog en de hele zomer lang bedekt met een overvloed aan lilablauwe bloemetjes met een geel hartje. Zomeraster, luidt de Nederlandse naam, en inderdaad lijkt ze op een aster. Maar dan mooier, sterker en veel langer bloeiend.
Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik haar een aantal malen heb verplant naar weer een andere plek. Eigenlijk omdat ze het te goed deed. Groter werd dan verwacht. Soms vergat ik haar een tijdje, besteedde niet zo veel aandacht aan haar. Maar altijd is er een moment waarop je opeens weer ziet hoe mooi ze eigenlijk is. En hoe lang de bloei duurt.
Hoe ze daar staat, zich hullend in haar dagelijks kleed van bescheiden schoonheid, en mijn periodes van blinde verliefdheid kalm en waardig over zich heen laat gaan.
Zonder klagen of protesteren.
Kom daar eens om bij een jonge blom.