Soms droom ik van tuinen. Vooral in het voorjaar, aan de vooravond van de zomer. Als de borders vol verwachting zijn. Laatst nog, in het voorjaarszonnetje. Ik zat op het bankje met mijn rug tegen de warme baksteentjes van de muur. Kopje koffie in de hand. Als je geduld hebt kun je de planten nu zien groeien.
Maar toen ik op dat moment mijn blik over de borders liet gaan, zag ik in gedachten alle planten en struiken voor mij die ooit, lange of korte tijd, in mijn tuin hebben gestaan. Die ik eruit heb gehaald of die er vanzelf uit zijn verdwenen. Ik zag al die wolken Monarda’s die na één zomer wegkwijnden. De Lysimachia ephemerum, teer zieltje, die na een koudje het leven liet. De woekerende Achillea en Artemisia. Gaura lindheimeri en Agastache: o zo mooi, maar na één zomer verdwenen. Lychnis chalcedonia ‘Alba’, leuk maar al die zaailingen! De Baptisia australis die ik weghaalde omdat hij te groot werd (en waar ik later zo’n spijt van had!). Phlomis tuberosa. Limonium latifolium. Nepeta – ach, die katten! Deschampsia ‘Goldschleier’. Millium effusum ‘Aureum’. Mijn Lavatera olbia ‘Barnsley’ die er na een paar jaar zonder aankondiging de brui aan gaf. De woekeraars Sidalcea candida en Macleaya microcarpa, bijna niet weg te krijgen! Stachys byzantina. Caryopteris. Een paar David Austin rozen – beetje slap in de knieën, waren ze, de catalogus vond ik beter. En Salvia sclarea vanwege de stank. Die en nog veel meer. Ik zag ze een voor een langs komen en zich voegen in een border. Paars, geel, groen, grijs, wit en roze. Mooie bladvormen, wuivende grassen, verticale lijnen en horizontale bloemenschermen. Mooi dat het was! Ik zou bijna vergeten waarom ze er nu niet meer stonden.
Schimmenplanten. In een denkbeeldige tuin. Een droomborder die, voor even, als een schaduw over de echte lag.