Ze is nooit groot geweest, mijn moeder, en zwaar evenmin. Maar de jaren hebben haar, hand in hand met een aantal fysieke ongemakken, nog kleiner, krommer en lichter gemaakt dan zij al was.
‘Vijfendertig komma zes,’ zei ze gisteren, ‘en ik eet toch goed.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Natuurlijk is er altijd wel iets dat je niet zo lekker vind, maar dat heb je overal.’
Ik knikte.
We keken naar buiten, naar een verpleegster die waarschijnlijk meer dan drie keer zo zwaar was als zij.
‘Nee, het eten is hier goed,’ besloot ze.
Toen ik terug naar huis fietste vroeg ik mij af hoe zwaar mijn moeder werkelijk was. Ik bedoel: hoeveel van die vijfendertig kilo zou ik werkelijk ‘mijn moeder’ willen noemen? In haar skelet van een kilootje of veertien zou ik haar nooit herkennen. Ik begrijp trouwens niet waar die overige twintig zouden moeten zitten, maar dat terzijde.
Nee, haar hersenen, die een à anderhalve kilo zenuwcellen, laten we die apart leggen en met het etiket ‘mijn moeder’ tooien. Wat wil ik nog meer bewaren? De kromming van haar neus, zeker. Het pukkeltje schuin onder haar linker oor ook, evenals dat tussen mond en neus, dat sommigen van ons van haar geërfd hebben. Het eelt op haar voeten en haar vekalkte nagels neem ik ook mee. Niet omdat ze mij zo dierbaar zijn, maar wel omdat ze bij haar horen. Datzelfde geldt voor de bijna liploze mond die nooit lippenstift heeft gekend en haar ogen, die met de jaren bleker en bleker zijn geworden, alsof het batterijtje dat ze brandend houdt bijna op is. Dat, en haar handen, of haar vingers liever. Haar lange, magere vingers, die nog steeds op dezelfde manier als veertig jaar geleden een koekje vasthouden of een afmeting aanduiden, alsof zij niet in de gaten hebben dat alles om hen heen veranderd is.
Dat is het wel zo’n beetje. Nog geen twee kilo, denk ik.
Een etensbord vol. Meer is het niet.