Stilte. Een vacuüm waaruit elk geluid is verdwenen. Zelfs de zee, ja zelfs de zee, houdt de adem in.
Zwijgen is des schrijvers droom. En nachtmerrie.
Soms ben ik de woorden moe en zou ik het liefst verdwijnen. Maar zonder tekst geen schrijver. Hij bestaat alleen in taal.
En dan komen de eerste regendruppels. Aangerend over het strand.
O, er soms eens niet te zijn. Voor even maar. Niet denken, niet reflecteren, zwijgen. Geen woorden, geen distantie, geen taal.
De kunst van het verdwijnen. Slechts nu en de natuur. Om woordeloos te ondergaan.
Maar dan toch weer dat beeld. Van onzichtbare kindervoetjes. Roffelend over het zand.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Klik hier voor alle afleveringen in de reeks.)