De CD, en zijn voorloper de elpee, werd tot voor kort nog gezien als het unieke werkstuk van een band of artiest. Een artistiek eindproduct van 1 à 2 jaar zwoegen. Nu er steeds minder geld aan te verdienen valt, wordt het echter meer en meer als een marketinginstrument gezien. Het geld moet verdiend worden met concerten. Tenminste, door bands en artiesten die een zodanige status hebben dat zij uberhaupt aan verdienen mogen denken.
Zo wil de ironie dat de ‘nieuwe Amy Winehouse’, een zangerers uit Wales luisterend naar de naam Duffy, gehyped wordt door de platenmaatschappij door haar single Mercy op rasecht vinyl uit te brengen. Steengoed nummer trouwens hoor, daar niet van.
Toch iets om over na te denken als wij het weer eens over E-books hebben. Die vinding waarvan de lancering maar niet van de grond wil komen, maar waarover zelfs sommige uitgevers steeds enthousiaster worden. Neem van mij aan dat ook boeken dan in gekopieerde versie over de elektronische snelweg van huiskamer naar huiskamer zoeven.
Verwordt dan het gedrukte boek ook tot marketinginstrument? Ben alleen wel benieuwd waar wij schrijvers dan ons brood mee moeten verdienen. Zie de Arena nog niet zo snel vollopen voor een voorleesbeurt van een van mijn collega’s.
Eén gedachte over “Bij de dood van het singletje (2)”