Afgelopen zondag over de N236 naar ’s Graveland gereden. Ik houd van provinciale wegen. Ik houd van het Nederland van voor de snelwegen. Bochtige wegen. Langzaam slingerend door het landschap. Rij bomen erlangs. Een sloot. Weilanden. Een benzinepompstation, een kwekerij, een bedrijf dat sierhekken maakt. Chinees restaurant ‘De grote muur’.
De N236 is een van mijn favorieten. Van de rand van Amsterdam gaat hij zonder haast langs Driemond, Weesp, Ankeveen en ’s Graveland, en dan verder naar Bussum en Hilversum.
Molens langs de Vecht. Moeten we geen voorbeeld aan het verleden nemen? Onze windmolens niet hoger maken dan die uit vroeger eeuwen? Of zou dat niet rendabel zijn?
Links het Naardermeer. Er staan wat bunkers in de weilanden. Van een is het dak eraf. Kaarsrecht onthoofd. Als een eitje op zondagmorgen.
Gewandeld door de buitenplaatsen aan de rand van ’t Gooi: Bantam, Schaep en Burgh, Boekesteijn, Hilverbeek. Voor de zoveelste keer, maar altijd aangenaam. IJs op de sloten en zon in het gezicht. Vorst aan de grond en zomer in het hoofd.
In een weiland staat een handvol reigers. De kop tussen de vleugels getrokken en de snavel allemaal in dezelfde richting. Alsof iemand een tiental grijze paraplu’s er in de grond heeft geprikt.
Bij het bruggetje van Kortenhoef drinken we een kop koffie. Op het terras achter het glas. We krijgen er een stroopwafeltje bij. Zou Nescio hier ooit hebben gezeten? Hij kwam hier vaak. Wandelde van Hilversum via Loosdrecht naar Bussum. En over welk bruggetje had hij het toen hij in 1942 schreef: ‘Dit aardige wipbruggetje bestaat ook al niet meer. De weg is over het water heen geplempt. God zegene de verantwoordelijke autoriteiten. Als het kan een beetje hardhandig.’ Het is van alle tijden.