Een korte wandeling op zondagmorgen. Door de oude poldertjes ten zuiden van de stad. De eenvoud van het landschap: weiden en sloten. Niets meer en niets minder. Ascetisch. Rechtlijnig. De kerkgang van een heidens wandelaar.
Langzaam begint het wolkendek te breken. Het silhouet van de stad licht zilverig op. Het water in de sloten staat hoog. Of het land ligt laag. Op deze plek hier kan ik het niet laten om de regels te mompelen die ik er ooit over schreef:
‘En soms wordt je dan opeens getroffen door de schoonheid van een beeld dat zich al ontelbare malen op je netvliezen moet hebben getoond: een weide met een sloot, een groen vlak met daarin een glanzende, met bibberige hand getrokken, kwikzilveren streep. En aan weerszijden daarvan, om het te vervolmaken, een tweetal zwanen in perfecte symmetrie.’ De zwanen zijn er niet altijd, maar die denk ik er dan bij.
Voetnoten bij het wandelen. Leestekens in het landschap.
En dan een grasdijk die sierlijk en lichtzinnig door de weilanden slingert. Beschermer tegen welk water? Spierballenvertoon.
Er staat een bordje: Kade de Toekomst. Jeugdige overmoed.