Er zijn mensen die troost zoeken en vinden in hun koelkast of keukenlade. In koekjes, chocola, popcorn, ijs. In mateloos schransen van calorierijk voedsel, zoetigheden, verkeerde dingen. Is er een evolutionaire grondslag voor dit gedrag? Vast wel. Ik weet niet of het vaker voorkomt in de herfst dan in andere jaargetijden, maar het zou een ietwat luxueuze uitspatting kunnen zijn van de neiging om een vetlaagje te kweken voor mindere tijden.
Ikzelf heb er niet zo’n last van. Maar als de dagen korter worden, de temperatuur daalt en de regen tegen de ramen vlaagt, krijg ik wel de neiging om literair te snaaien. Om troost te zoeken in het lezen van bepaalde boeken. Altijd dezelfde. Onverzadigbaar. Kuifje, Bob Evers, Winnie-The-Pooh, Patrick Modiano. Maar ook Natalia Ginzburg, Jules Verne, Blake & Mortimer en natuurlijk Nescio. Troostlezen. Ben vast niet de enige die daar last van heeft.
