Soms moet je de ogen sluiten, om de dingen goed te zien.
Misschien is elke foto wel een zwart doek waarin gaatjes zijn geprikt. En zitten er in het ene doek gewoon meer gaatjes dan in het andere. Een patroon van gaatjes waar het licht als in een verduisterde kamer door naar binnen schijnt.
Net zoals we op de lagere school een vel papier beschilderden met kleurige vlakken en vegen, waarna we er, als de verf was opgedroogd, met wasco een zwarte laag over aanbrachten. Met de achterkant van een penseel krasten we daarna lijnen en vormen in het zwarte waskrijt, figuurtjes die wonderlijk oplichtten in het zwart dat hen omgaf.
Wat is het dat ik zie, in die verduisterde kamer. Een zwarte kraag, versierd met wit borduursel? Fluweel, velours, pluche? Of is het een speldenkussen? Parelknopjes? De noppen van een gecapitonneerde bank?
Het patroon van glimlichtjes vormt een schrift dat ik alleen kan ontcijferen als ik mijn ogen sluit. De foto lees met de vingertoppen van mijn hand.
Ik voel een knopje dat onder mijn vingertop beweegt. Borduursel, knoopje, lichtknopje, bolletje stof. Ik moet er aan zitten. Dat moet. Eén keer met de wijsvinger van mijn linkerhand en één keer met mijn rechter. En daarna met de pink, ring- en wijsvinger en hetzelfde rijtje andersom terug. Eerst met de linker- en dan met de rechterhand. Om het onheil te bezweren. Dat moet.
Net als aan het pukkeltje op mijn rechterbeen. Net zo lang en net zo vaak tot het open gaat. Tot ik een gaatje in het oppervlak kras. En dat wonderlijk kleurige, fel oplichtende bloed vanachter de huid naar buiten vloeit.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Klik hier voor alle afleveringen in de reeks.)