De wangen van Aaron Krickstein. Paardenbloemen. Papieren vliegtuigjes. Een zomernamiddag.
Maar misschien ga ik te snel.
Laten we een stap terug doen en het eerst over ontspanning hebben. De ontspanning die, zo horen en lezen we altijd, onontbeerlijk voor snelheid is. De ontspanning op het gelaat van Dafne Schippers, als zij haar snelheid weet te behouden waar anderen die verliezen in verkramping. Mooie paradox is dat. Ontspanning die voor snelheid zorgt.
Maar Aaron Krickstein dus. Tennisser uit de jaren tachtig en negentig. Met 16 jaar en 2 maanden nog altijd de jongste winnaar op de ATP Tour ooit. Maar ik herinner mij hem vooral vanwege zijn wangen. Hij had zich aangeleerd om uit te ademen bij elke slag om zo de ontspanning in zijn lichaam, en dan met name in zijn arm, te houden. Hij deed dat met bolle wangen. Alsof hij de pluisjes van een paardenbloem de lucht in blies. Mooi was dat.
Of als u dat beeld niet direct op YouTube kunt vinden, de handjes van Dennis Bergkamp. Als hij het doelpunt tegen Argentinië scoort. U weet wel. Zijn handen. Volkomen ontspannen hangend uit het polsgewricht.
Daarom.
De wangen van Aaron Krickstein. Paardenbloemen. Papieren vliegtuigjes. Een zomernamiddag.
De snelheid van een associatieve gedachtegang is 100 meter per seconde.
Bij ontspanning.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Klik hier voor alle afleveringen in de reeks.)