Vorige week werden wij uit onze zomerslaap opgeschrikt door het nieuws dat er een Groenlandse haai was gevonden die 392 jaar oud bleek te zijn. Plus of min 120 jaar, moet ik daar voor de zorgvuldigheid bij zeggen. Respectabel blijft het. Een journalist van mijn krant probeerde die immense tijdspanne te concretiseren door te melden dat het dier was geboren nog voordat de VOC was opgericht.
Dat hielp.
Dat hielp zo goed dat het mij begon te duizelen en ik het Spaans benauwd kreeg. Probeert u het zich eens voor te stellen. Vier eeuwen lang rondjes zwemmen in de donkere diepten van de oceaan. Met als enige verstrooiing het verorberen van een visje en het bevruchten van een vrouwtje. Al moet het dier op dat laatste wel even wachten, aangezien zijn partner pas op 150-jarige leeftijd geslachtsrijp is.
En nooit een goed gesprek of een avondje slap lullen. Geen strandvakantie, stedentrip of zelfs maar Tweede Paasdag. Geen fijn boek, mooie film of een dagje hangend op de bank kijken naar Rio. Kortom, niets wat het bestaan nog draaglijk maakt
Vier eeuwen rondjes zwemmen. Je zal er maar mee gestraft worden.
Als dat niet de Hel is, dan toch zeker het Voorgeborchte.