‘Heerlijk weer,’ zei de vrouw, ‘zo mag het van mij winter zijn. Goede vrieskou, heldere lucht. Gezond weer, vind je niet.’
De man ging verzitten. Hij kreeg steeds vaker last van zijn rug bij het autorijden. Bij lang autorijden. Een zeurende pijn onder in zijn rug.
‘Wat goed dat Liesbeth er weer was, hè. Knap hoor, ik geef het je te doen.’
En dit was een lange rit. Te lang. Veel te lang.
‘Vond Marja daarentegen wat stil.’
Ze aten bloemkool. Met een kaassausje. En saucijsjes.
‘Dat lukt niet met koud water,’ zei hij.
‘Ik ga niet met warm water afspoelen, ‘antwoordde zij, ‘dan kan ik net zo goed een vaatwasser nemen.’
Hij liep naar buiten, het bordje met schillen in zijn hand. Toen hij de kliko opende zag hij aan de binnenzijde van de bak een slakje zitten. Halverwege het afval en zijn ontsnapping naar de buitenlucht. Hij gooide de schillen in de bak, zette het bordje op de grond en plukte de slak voorzichtig tussen duim en wijsvinger van het plastic. Het diertje trok zich in zijn huisje terug, maar niet helemaal: een klein stukje week en rimpelig leven met twee voelsprietjes leek af te wachten wat nog komen ging. Net mijn geslachtsdeel, dacht hij.
‘Wat sta je daar nou?’ zei de vrouw.
Het slakkenhuisje stuiterde tiktakkend op de tegels. Voorzichtig zette hij zijn voet erop, als een voetballer op een bal, en keek veertig jaar samenzijn in het gezicht.
Ik geloof niet dat hij iets dacht, toen hij het huisje hoorde breken onder zijn zool.
(Een Beeldrijm begint met een foto van Ray van Schaffelaar, waarop een tekst van mij reageert. Zie ook de vorige afleveringen in de reeks.)