Mijn broer is groot. Groter dan ik. Niet in centimeters, maar hij is een eeuwigheid voor mij geboren. Een eeuwigheid die later zes jaar bleek te beslaan.
We lopen over een grasdijk rond de Katwouder polder. Een wandeling met een strenge vlakverdeling en een primair palet. Links van ons het water, rechts het land. Het gras is groen, water en hemel zijn blauw en het verdorde riet heeft de kleur van mijn broers haar: grijswit.
‘Gans,’ zegt hij en wijst op een groen rolletje drop voor onze voeten.
Vroeger had hij het haar van Johan Cruyff. Zijn snelheid en techniek jammer genoeg niet.
Competitie speelde een grote rol in de kinderjaren die wij samen deelden. Ik probeerde hem te overtreffen, reikte naar zijn hoogte, klom in zijn takken, omhoog naar meer. Hij liet het zich aanleunen.
Dat was de rolverdeling.
In lengte ben ik hem inmiddels voorbijgestreefd. In omvang niet. In omvang is hij nog steeds groter dan ik. Op een moment in ons leven dat wij dat nodig hadden hingen wij een aantal seconden tegen elkaar aan. Dat voelde lekker. Als een machtige, zachte boom.
Onderaan de zeedijk liggen kleine plassen. Een ‘waal’ weet hij. In het water staan bordjes met daarop het jaartal van de overstroming waardoor zij zijn ontstaan: Anno 1625, 1687, 1825 en 1916. Even verderop wijs ik op een modderplasje achtergelaten door de regen.
‘Anno 2015,’ zeg ik.
Hij lacht.
Competitie zijn wij al lang voorbij. Tegenwoordig verlang ik ernaar terug om in de schaduw van die zes en een half jaar te vertoeven. Zes en een half jaar ouder, wijzer, beter en sterker.
Lang geleden wandelden wij eens samen door een bos. We kwamen door een beukenlaan en bleven staan om de verstilde elegantie van die oude bomen te bewonderen. Met ontzag keken we naar de lange takken en ik sprak mijn verbazing uit over het feit dat die niet afbraken.
‘Zo’n verbinding kunnen wij niet maken,’ zei hij.
Fijne opmerking vond ik dat. Een echte. Een echte Grote Broer Opmerking. Ik onthield hem en verstopte de zin jaren later als een kostbaar kleinood in mijn eerste roman.
Een cadeautje.
Voor hem. Voor mij. Voor de kinderen die wij ooit waren.
(Dit is de tweede in een reeks van dubbele een-tweetjes tussen fotograaf Ray van Schaffelaar en schrijver René Snoek die onder de titel ‘Beeldrijm’ worden gepubliceerd)