Er werd vanmiddag, net toen ik mij aan het koken had gezet, aan de deur gebeld. Toen ik licht geërgerd open deed stond er een jongetje voor de deur met een collectebus in zijn hand.
‘Wilt u iets geven voor Jantje Beton?’ vroeg hij.
Hoewel de laatste tijd Artsen zonder Grenzen, het KWF, de Hartstichting en Amnesty International al bij mij langs zijn geweest, en ik eerlijk gezegd een beetje collectemoe dreig te worden, stopte ik toch een Euro in zijn bus. Dat heeft niet zoveel met mijn inborst te maken, maar meer met iets dat vorig jaar september is gebeurd.
Het was ten tijde van de kinderpostzegelactie, toen kinderen door de straten trokken. Nu hadden wij nog een heel rolletje postzegels liggen en kaarten of brieven sturen wij nauwelijks meer. Ik was er dus op voorbereid om niet te nemen, toen onze deurbel ging. Maar het was een meisje dat voor de deur stond. Ik schatte haar een jaar of tien. Met een lange staart vol blonde krulletjes.
‘Wilt u kinderpostzegels?’ vroeg ze.
Ik beet op mijn lip en sprak zo aardig mogelijk: ‘Och wat jammer, ik heb al bij een jongetje gekocht.’
Ze keek me aan en knikte – en ik vraag me nu af of haar blik heel even naar het glazen paneel naast onze voordeur ging.
‘Hij had hier zo’n stickertje geplakt,’ zei ik, wijzend op het glas, ‘maar het is eraf gegaan.’
Terwijl ik door de grond wilde zakken van schaamte, knikte het meisje opnieuw en sprak toen allerliefst: ‘Zal ik er dan nog eentje op plakken?’
Zegt u mij, wat had ik kunnen doen? Alsnog iets kopen? Dat had gekund, ja. Maar dat deed ik niet. In plaats daarvan zette ik mijn toneelstukje voort. Ik veinsde dankbaarheid en plakte samen met het meisje een stickertje op het glas. Ten teken dat ik was voorzien. Opdat er niet nog een keer werd aangebeld.
Ik bedankte haar, waarop ze haar liefste glimlach lachte. Huppelend liep ze daarna mijn tuinpad af, waarna ze nog één keer zwaaide. En ik, ik stond daar, deed langzaam een stap achteruit, het duister van de gang in, en sloot de deur.
Ik nam mij voor om nooit meer tegen meisjes met blonde krulletjes te jokken en voortaan bij elk kind iets in de collectebus te doen.
Zo is het dus gekomen. Mijn gift had niets met goedertierenheid te maken. Maar alles met schuld en boete.