Het was niet het lauwwarme weer, de zon of het met korte mouwen koffiedrinken op ons terras dat de zomer aankondigde. Noch was het de opgeruimde tuin: de struiken gesnoeid, bladeren en stengels van vorig jaar verwijderd, de tafel en stoelen afgenomen, woesj, woesj, een bezem over de tegels. Het was zelfs niet het muisje dat, toen ons werk erop zat, tevoorschijn trippelde en met de zomer in het hoofd op zijn achterpootjes zittend de tuin rondkeek.
Nee, het was het geluid van de ijscoman, die aan het eind van de middag, toen de schaduwen langer werden, zijn xylofoon-versie van Mr. Sandman uit zijn luidspreker door de straten liet klinken. Dat blikken melodietje, dat speeldoosjes wijsje, dat kinderen uit de huizen lokte en vaders en moeders gulheid inblies. Dat kondigde de komst van de zomer aan.
Op de dag dat ook de klok gehoor gaf aan zijn hunkering naar de zomer.
Ik keek naar buiten. Naar de tuin. De uitbottende struiken. De planten die hun kopjes boven de aarde staken.
Mr. Sandman, bring me a dream.
En plotseling bracht het deuntje van Pat Ballard een ander wijsje bij me boven. Nog zo’n aanzegging van de zomer. Que temps fait-il à Paris, van Alain Romans. Dat wij beter kennen als het thema van Les vacances de monsieur Hulot.