Gisteren in de weldadige zon met vrouw een wandelingetje gemaakt. ‘Boerenlandwandeling’ stond er op de groene bordjes en dat was niets te veel gezegd.
Niets te weinig evenmin.
Door weilanden, langs sloten, knotwilgen, een handvol boerderijen en één dorpje: Nieuwer ter Aa.
Ik kende het tot gistermiddag niet. Tenminste, dat dacht ik. Tot ik vandaag op internet las dat dit najaar het veerpontje Nieuwer ter Aa – Breukelen door een Duits vrachtschip is overvaren. Toen herinnerde ik me het weer.
Nieuwer ter Aa zelf zal ik nu niet snel meer vergeten. Zelden een dorpje er zo vergeten bij zien liggen. Als aan het eind van een doodlopend straatje. Terwijl de Aa er nog zo lekker quasi belangrijk doorheen meandert.
Als een herinnering aan lang vervlogen tijden die misschien alleen de kerk zich nog herinnert.
We liepen er naar toe door een knotwilglaantje dat naar de aan de rand van het dorpje gelegen begraafplaats voerde. Daarna het dorpje zelf: Julianalaan, Wilhelminastraat, Kerklaan, Dorpsstraat. Er liepen kindertjes met schriftjes over straat. ‘Zondagsschool,’ wist vrouwlief, die daar beter in thuis is dan ik. Er stonden een paar huizen te koop die mij de rest van de wandeling deden mijmeren over een mogelijk en ander leven.
Tot wij op weg naar de auto in het laatste stukje weiland drie hazen voor ons uit zagen rennen en met speels gemak en inspanningsloos over een sloot zagen springen. Ze hingen in de lucht, zwevend, met een hangtime waar Michael Jordan jaloers op zou zijn.
Beschenen door een Zon, rechtvaardig in al Zijn wegen, goedertieren in al Zijn werken.