Het wijkje waar ik woon grenst aan een klein natuur- en recreatiegebied. Een gebied van kleine poldertjes, een slingerende dijk, een paar boerderijen, wat vogels en wat vee. Een stukje natuur omzoomd door de hoogbouw van de stad, de Arena en de kerktorens van Ouderkerk aan de Amstel. Een vestzak rust en ruimte – voor zover dat mogelijk is in een vestzak, natuurlijk.
Van de week fietste ik er ’s ochtends vroeg doorheen. Het had geregend die nacht en boven een weiland hing een nevelsliert van misschien een meter hoog. Je ziet dat wel vaker in de herfst. Plotseling viel mijn oog op een haas die op zijn achterpoten zittend, rechtop, met zijn hals gestrekt en zijn voorpootjes hangend voor zijn borst, boven het gras uitstak.
Mooi gezicht was dat.
Het grijze hazenlijfje in de nevelwolk. Zijn oogjes turend naar iets, maar wat? Gespannen en ontspannen tegelijk.
Ik fietste door, probeerde zo lang mogelijk naar hem te kijken – en toen opeens dacht ik: hoe zou het met Adèle zijn?
Vreemd was dat.
Het een had niets met het andere te maken.
Maar die vreemde associaties, die grillige paardensprongen van je geest, zijn vaak de leukste.
Hoe zou het trouwens echt met haar zijn? Al lange tijd niets meer over haar gehoord. Van haar ook niet. Ik hoop dat het haar goed gaat. En dat zij ons snel weer trakteert op haar stemgeluid.
Een paar minuten later schoof een donkere wolk over mij heen. Het begon te regenen en ik werd kletsnat.
Kijk, dat had nu wel alles met het voorgaande te maken.
En was ook een stuk minder leuk.