Het is een kleine traditie geworden bij ons thuis – en ik houd wel van tradities. Zeker met Kerst. Op Tweede Kerstdag maken wij na het ontbijt een wandeling. En daarna gaan we ’s middags naar de film. Het is een prettig soort traditie, vind ik. Niet alleen omdat het lekker is om even de neus buiten de deur te steken, frisse lucht in te ademen en het lichaam in beweging te zetten, maar ook omdat het niet zoveel om het lijf heeft. De meeste tradities rond deze dagen zijn namelijk tamelijk zwaar en serieus van aard. Ik vind het prettig om daar iets lichts en onbeduidends tegenover te zetten. Voor de balans, zullen we maar zeggen.
De wandeling die wij maken moet daarom niet al te veel om het lijf hebben. Niets spectaculairs. Een ommetje zonder veel pretenties. Dat kan ik u overigens echt aanraden, en niet alleen met Kerst. Een wandeling over lange, rechte paden waar eigenlijk niets te zien valt. Je kunt je gedachten dan zo lekker de vrije loop laten en je aandacht laten rondzwerven. Soms wordt je dan opeens getroffen door de schoonheid van een beeld dat je al ontelbare malen moet hebben gezien. Een weide met een sloot die zich dan ineens tonen als een groen vlak met daarin een glanzende, met bibberige hand getrokken, kwikzilveren streep. En aan weerszijden daarvan, om het te vervolmaken, een tweetal zwanen in perfecte symmetrie. Mooi is dat.
>lees verder