Het was een overzichtelijke tijd, de eerste helft van de jaren zeventig. Voor een jongen uit Amsterdam-West althans. In huis stond de radio aan en een keer in de week kwam TopPop op tv. Je kunt dat schraal noemen, of eenzijdig, maar ik was er op dat moment tevreden mee. Nog wel tenminste. Niet veel later zou alles anders zijn.
Volgens de bronnen verscheen Make me smile in 1975; ik had het zelf een paar jaar eerder gedacht. Maar veel verschil maakt het niet: 1972 of 1975, ik zit in de huiskamer op een ribfluwelen bank tv te kijken en Ad Visser presenteert TopPop, wat hij trouwens zou blijven doen, ook toen de bank en ik al lang uit de huiskamer verdwenen waren.
Er waren twee redenen waarom Steve Harley’s Make me smile een grote indruk op mij maakten. In de eerste plaats was er de wijze waarop Steve Harley zong, al is dat niet het juiste woord voor de manier waarop hij de tekst voordroeg. Ik heb altijd een zwak gehad voor zangers met een laid back, lijzig, ja temerig stemgeluid. Steve Harley was de overtreffende trap. Hij leek met tegenzin te zingen, liet onder protest de woorden uit zijn mond komen. Net te laat, net te langzaam. Naast de noten, achter de tel.
Maar er was nog iets anders. Nog meer indruk dan de zang maakten de vier tellen complete stilte na elk refrein. Vier tellen die eindeloos lang leken te duren, waarin de spanning werd opgedreven en ik in onze huiskamer in Amsterdam-West mijn adem inhield. Ik. Op de bank. Kopje koffie op tafel. Sprits erbij. Mijn moeder sluit de gordijnen. Mijn vader gaapt. Vier tellen. Als een tegendraads protest, een muzikale vondst, of gewoon uit ballorigheid, waarna het liedje, met evenveel tegenzin en even dralend en dreinerig als de zang weer verder ging.
Het waren de vier spannendste tellen uit de geschiedenis van de popmuziek. Voor een jongen uit Amsterdam-West althans. Te vergelijken met het stuk 4’33” van John Cage, waarin de componist de uitvoerend pianist 4 minuten en 33 seconden lang niets laat doen. Vier tellen, waarna ze allebei, jongen en popmuziek, nooit meer dezelfde zouden zijn.