Vanmorgen moest zoonlief tennissen. Dauw en zon deden de mazen van het net glinsteren als beslagen met honderden diamantjes. Een service tegen de netband sloeg hen aan gruzels. De hoop op overwinning ging dezelfde weg.
Thuisgekomen de tuindeur open. Krant, kopje koffie. Zien hoe Ajax verliest van Utrecht. Rondje joggen. Applecrumble gemaakt van de appels die ik vorige week op Olmenhorst heb geplukt. De herfst smaakt naar kaneel, ja.
Glaasje wijn. Nog steeds de deuren open, tot na het avondeten zelfs. Een dag die niet kapot te krijgen is. Zelfs niet door twee verliespartijen. Het is niet mijn favoriete jaargetijde. Zal het ook noooit worden. Maar zo mag het van mij herfst zijn.
