Het natuur- en recreatiegebiedje achter mijn huis waar ik mijn rondjes jog, ging het afgelopen weekend, net als de rest van Nederland, gehuld in een sprookjesachtig wit en glinsterend gewaad. Vandaag was de betovering verbroken en was het weer zo mooi of lelijk als altijd. Ik rende over de zompige paden en het doorweekte gras. De bomen stonden er met lege handen en er hing een grijze nevel boven de velden die geen licht doorliet. Het deed me denken aan een meisje dat één avond lang in de schijnwerpers had mogen staan en nu weer tot haar muizig bestaan was veroordeeld. Slechts in de slootjes lag nog een vliesdun laagje viezig ijs. Als een klontertje mascara in een hoekje van haar oog.
