Nu de film, die altijd bleekjes zal afsteken bij de serie, is uitgekomen, zou het me niet verbazen als er een Brideshead revival zou ontstaan. Et in Arcadia ego: ook ik was verslingerd aan de serie. Twintig was ik, in 1981. Wat maken die dingen indruk op je, als je twintig bent. Zou hem graag nog eens terug zien. Maar de film niet, nee. Dat lijkt me niet zo’n goed idee.
Met Charles was ook ik verliefd op Sebastian en op Julia en op Sebastian en op Julia. En misschien ook wel een beetje op Lady Marchmain, ja. Zou de film daar nog wel voor willen zien, voor Emma Thompson. Verliefd was ik toch vooral op het geheel. Dat geheel van personages, plots, landschappen en decors, op dat leven en die wereld, op de taal, de beelden. En toch was er één element dat daar nog weer uitstak: de figuur van Anthony Blanche. Van alles wat zich in die gelukzalige weken aan mij voltrok, is hij mij het meest bijgebleven. Wonderlijk misschien, zo’n grote rol had hij immers niet.
De rol van Anthony Blanche werd gespeeld door de acteur Nickolas Grace, die ik daarna uit het oog ben verloren. Maar zijn personage niet. Heb er in mijn roman ZVEM de figuur van Laurens naar gemodelleerd. De jongen ‘waar bij elk woord dat hij uitsprak een glimlach op zijn lippen leek te trillen’. Een kleine, uiteraard nooit opgemerkte, ode aan een held uit mijn verloren paradijs.
