Dook gisteravond in het onvolprezen Later Live with Jools Holland plotseling nog een schim uit het verleden op. The Only Ones. Bijna dertig jaar niet meer gezien. Ze speelden Another Girl, Another Planet uit 1978. Ik hield destijds van het temerige stemgeluid van Peter Perrett en Even Serpents Shine uit 1979 was een tijdlang mijn favoriete elpee. Ik zag ze spelen in het Vondelpark. Parrett. Blond. Jonge god. Rock ’n Roll Hero. Rock ’n Roll Junkie. Poet Maudit.
Dat wil zeggen, dertig jaar geleden. Maar hoe lang kun je dat blijven? Ik zal niet zeggen dat een beetje popmuzikant moet sterven befor he gets old, maar Parrett had zo te zien in ieder geval zijn best gedaan. Een uitgemergeld lichaam, armen dunner dan de hals van zijn gitaar, een grote zonnebril op een mager vogelkopje, de haren zwart – geverfd, een pruik?
Ik moet zeggen dat ik toch met iets meer plezier naar Estelle, Black Kids en Adele keek.