De eerste keer dat ik kennismaakte met het werk van Daan van Golden was in 1987. Amsterdam was dat jaar culturele hoofdstad van Europa en had ter gelegenheid daarvan de tentoonstelling Century 87 georganiseerd. Onder het motto ‘Kunst van nu ontmoet Amsterdams verleden’ werden stad en beeldende kunst op een dertigtal locaties bij elkaar gebracht. Ik ben 25, studeer psychologie en mijn lieve nichtje M. logeert bij mij. Samen met haar ga ik naar de Hortus waar Van Golden de paden bedekt heeft met een laag azuurblauwe kiezels. Aqua Azul, zo heet de installatie. Het is een prachtig effect, die hemelsblauwe paden die als rivieren door de groene tuin cirkelen. Ik maak er foto’s van, maar heb – heel artistiek – een zwart-wit rolletje in mijn camera.
In 1991 bezoek ik een overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk Museum. Ik houd ervan, al kan ik slecht uitleggen waarom. Van Golden is een conceptueel kunstenaar en tegelijkertijd een estheet: twee dingen die zelden samengaan. Soms streng, rigide en uiterst cerebraal. Op andere momenten lyrisch op het banale af. Maar altijd zichzelf.
Zijn faam stijgt en zijn naam kom ik steeds vaker tegen. In 1999 bijvoorbeeld, als hij Nederland vertegenwoordigt op de Biënnale van Venetië. Als mijn uitgever en ik in het najaar van 2002 een afbeelding zoeken voor de omslag van mijn eerste roman, herinner ik mij de serie foto’s die Van Golden door de jaren heen van zijn dochter nam en exposeerde onder de titel Youth is an art. Mijn redacteur gaat op pad en komt terug met een snapshot van een klein meisje naast een reusachtige boom. Diana, Laren 1979 heet het. We vragen hem toestemming om de foto te gebruiken en zeggen erbij dat we hem wel moeten spiegelen en om de rug heen laten lopen om hem passend te krijgen. Van Golden heeft geen bezwaar. Als het boek er is stuur ik hem een exemplaar en een bedankbriefje waarin ik hem tevens uitnodig voor de presentatie. Niet verrassend gaat hij daar niet op in.
Begin 2012 bezoek ik een tentoonstelling van zijn werk in De Hallen in Haarlem. Een overzicht van 50 jaar schilderen – en voor het eerst besef ik hoe oud hij al is. Of moet ik zeggen: ongemerkt is geworden.
Maandag is Daan van Golden overleden, hij was 80 jaar. M. is inmiddels 43, maar nog steeds mijn nichtje.