Ik ben een zoetekauw. En als het dan toch zoet moet zijn, dan maar het zoetste van het zoetste. Maar dan wel de meest elegante zoetigheid die er ooit is gemaakt. Luchtig als een wolk. Een muzikale chocolade truffel.
Het trio Burt Bacharach, Hal David en Dionne Warwick is goed voor een eindeloze lijst luchtige, elegante, sublieme zoetigheid. En ik val ervoor. Voor al die nummers. Stuk voor stuk. I’ll never fall in love again, Raindrops keep falling on mij head, I just don’t know what to do with myself, I say a little prayer, Always something there to remind me, Anyone who had a heart, Don’t make me over, Walk on by, Whishin’ and hopin’, Make it easy on yourself.
Met Bacharach verklaar ik ook mijn liefde aan de Amerikaanse traditie van lichtvoetige liedjesschrijvers. Cole Porter, Richrad Rogers, Tin Pan Alley, The Brill Building. Liedjes die gewichtloos langskomen en overdrijven als een wolk.
Van alle nummers die ik had kunnen kiezen is het What the world needs now geworden. Niet op kauwen. Gewoon laten smelten in de mond.