Soms kan ik het niet laten om lijstjes te maken, of oude lijstjes weer eens na te slaan. Wat vond ik in 2007 het beste boek? Fado Alexandrino, van Antonio Lobo Antunes. Het mooiste liedje? Saturday waits, van Loney Dear. Cesc Fabregas was de beste voetballer en The Diving Bell and the Butterfly de beste film.
Bij het naderend einde van dit jaar kreeg ik plotseling de neiging om de 10 mooiste nummers op een rijtje te zetten. Binnen het genre dat wij volgens mij nog steeds popmuziek noemen. Gemaakt na 1955. Niet de beste nummers ooit gemaakt, maar wel de mooiste. Wat voor mij toch echt iets anders is.
En wat is tien dan weinig. Het maakt deze exercitie tot een slagveld, een oefening in het vermoorden van al je zogeheten darlings. Geen Joy Division, Echo & The Bunnymen, Prefab Sprout, Lou Reed of Roxy Music. Geen Can we still be friends van Todd Rundgren, Song to the siren van This Mortal Coil of Nothing compares to you, van Sinead O’Connor/Prince. Randy Newman’s Birmingham haalde het niet, net zomin als het dierbare Daydream believer van The Monkees. Geen Natural woman, Sitting on the dock of the bay, Waterloo sunset of Without you. Geen Clash, Jam, Japan, Talking Heads of The Smiths. Al die prachtmuziek haalde mijn lijstje uiteindelijk niet.
Wat wel op mijn lijstje belandde waren tien nummers die hoe uiteenlopend ook één ding gemeen hebben: zij bezorgen mij kippenvel, elke keer weer als ik ze hoor. Ik zal ze de komende tien dagen, tot de laatste dag van het jaar, een voor een publiceren.
Op nummer 10 staat John Cale – en laat dat dan ook maar meteen een ereplaats zijn voor alle muziek van Lou Reed en The Velvet Underground. Maar hier John Cale solo. Piano en stem, nauwelijks meer dan 2 minuten: meer hoeft het niet te zijn. En een tekst. I still hear your voice at night. When I turn out the light, and try to settle down.
Ik nam zijn live concert ooit begin jaren tachtig op van de radio. En net toen hij Close Watch inzette, moest ik de cassette omdraaien.