Eerder deze week gaf Morrissey een concert in De Vereeniging in Nijmegen. Ik wist het niet, maar las later een enthousiaste recensie in de NRC. Niet dat ik anders gegaan was, dat niet. Ben altijd bang dat de houdhaarbeidsdatum van jonge helden zal zijn verstreken. Hij is inmiddels 50, Steven Patrick Morrissey. Johnny Marr is 46. Hun liedjes nog altijd tijdloos.
Op zaterdag 21 april 1984 ging ik met een vriend naar De Meervaart, naar een feest georganiseerd door het muziektijdschrift Vinyl. Wij waren eerst nog naar Ajax-PSV gegaan, een wedstrijd die Ajax met 1-0 won, en arriveerden wat later in Osdorp, tijdens het concert van Nick Cave. Maar we kwamen toch alleen maar voor The Smiths.
Ik wist nooit wie van de twee nu echt mijn favoriet was, frontman Morrissey of stille kracht Marr. De charmante poseur met grote mond of de engelachtige gitarist met het fonkelende, lichtvoetige gitaarspel. Maar uiteindelijk was het natuurlijk het duo dat overrompelde, zoals zoveel van die Engelse duo’s: zanger en gitarist, tekstschrijver en componist, Morrissey en Marr. Hun namen klonken al klassiek nog voor zij een letter en noot op papier hadden gezet.
Morrissey zong die avond wat onvast, wat hij altijd zou doen. Marr’s gitaar had te lijden onder het slechte geluid. Nee, het was geen fantastisch optreden, maar wat gaf het. Het was 1984. Ajax speelde met de piepjonge Bosman, Vanenburg, Van Basten, Rijkaard, Silooy en Koeman. Morrissey droeg zijn narcissen in zijn kontzak en Marr droeg een strass kettinkje om zijn hals. Althans, zo herinner ik het mij.