Ik viel van de week in een programma op de BRT. Ik dacht eerst dat het werkelijkheid was, maar later bleek het om een computersimulatie te gaan, maar toch.
Wat ik zag waren onbemande schepen, een soort reusachtige trimarans met hoge turbines, aangedreven door de wind. Die turbines zorgden niet alleen voor de voortdrijving van het schip, maar sproeiden ook een nevel van zeer fijne zeewaterdeeltjes de lucht in. Om zo de wolken witter en dikker te maken. Zodat zij meer zonlicht reflecteren en de opwarming van de aarde tegengaan.
Het was een idee van de professoren John Latham en Stephen Salter, verbonden aan de universiteiten van respectievelijk Manchester en Edinburgh. Of het een reëel plan is en of het kans van slagen heeft, dat kan ik niet beoordelen, ik werd slechts getroffen door de schoonheid van het plan. Door de poëzie van deze onbemande armada van wolkenzaaiers, drijvende fontijnen van zeewater, cloudseeders, zoals zij het zelf noemden. Het beeld deed mij denken aan de stripverhalen uit mijn jeugd: Kapitein Rob, Kuifje, Blake & Mortimer. Dat wij onze kennis en inspanningen tenslotte aanwenden om wolken te maken, luchtkastelen, hemelboten. Dat vond ik wel mooi.
