Ik liep vanmiddag een stukje door de polder. Het waaide en ik zag twee caravans op een boerenerf. Plotseling dacht ik aan een potlood. Zo’n stompje potlood aan een touwtje. Zag je vroeger wel in telefooncellen in openbare gelegenheden. Café. Postkantoor. Kon je iets mee op de muur schrijven. Of op een stukje papier. Een hoekje gescheurd uit een telefoonboek – maar die zijn er ook niet meer.
Vreemd hoe dat beeld zo maar mijn gedachten binnen waaide. Maar toen ik het toch in mijn bezit had gekregen, bedacht ik dat dat het beeld moest zijn van dit weblog: zo’n muur volgekrabbeld met berichtjes, tekeningetjes, telefoonnummers, namen.
Met de reikwijdte van de lengte van het touwtje.