Aftellen (2): Prince – Purple rain

Vergeet alles wat ik in de afleveringen hiervoor heb gezegd. Gooi al die opmerkingen over schoonheid, troost en verzachten in de prullenbak. En vooral die over ingetogenheid. Zoals bij bijna alles wat Prince heeft gedaan slaan de wijzers hier ver in het rood. Dit is theatraal drama, ik geef het direct toe. Maar vergeet de associatie met die draak van een film, vergeet Prince zijn Liberace kant, en je hoort het, naar mijn mening, op een na mooiste nummer ooit gemaakt.

Ik houd van de eenvoud van het nummer. Vier akkoorden zijn het, meer niet. Vier prachtige akkoorden, telt u maar eens mee. Er doet een mooi filmpje de ronde op het web van de eerste live opname van Purple rain. Het was op 3 augustus 1983, in Minneapolis. Het nummer is nog under construction, kent een couplet dat er later uit is verwijderd en duurt 13 minuten. De vier akkoorden worden in het halfduister van het filmpje aangeslagen door de dan 19 jarige Wendy Melvoin, die dan haar debuut maakt in de band van Prince. Ze draagt een vreemd kort broekje en halverwege het nummer drukt Prince een zoen op haar wang. Zoekt u het filmpje maar eens op, het is een aandoenlijk gezicht.

Ik vond haar altijd zijn beste sidekick en betreurde het dat ze dat niet tot in de lengte der dagen is gebleven. Als de enige vrouw die niet voor hem viel. Kijkt u vanuit dat perspectief nog maar eens naar de video van Kiss, waarin haar mimiek en blik zoiets zegt als ‘lieve hemel, wat stel je je weer aan’. Maar dan vertederd, zoals een moeder dat zegt tegen haar kind.

De schoonheid van Purple rain zit hem ook in het feit dat het nummer zowel als gospel, blues en country & western is te typeren, de drie stamvaders die tezamen, als de drie primaire kleuren waaruit het hele kleurenspectrum ontspringt, alle popmuziek hebben voortgebracht die ooit is gemaakt. Purple rain overstijgt de grenzen van genres en versmelt witte en zwarte muziek. Over de hartverscheurende gitaarsolo hoef ik het verder denk ik niet te hebben, net zomin als over de vocale kwaliteiten van Prince.

Hoe indrukwekkend zijn live optredens ook waren, ik hield er nooit van hoe hij in zijn shows zijn nummers comprimeerde, inkortte tot een enkel couplet en refrein of aaneenreeg tot een medley, een potpourri. Daarmee deed hij zijn nummers geen recht, vond ik: iets teveel Las Vegas naar mijn smaak. Ik prefereerde de albumversies. Voor Purple rain geldt dat in het bijzonder vanwege de opmerkelijke en wonderschone coda, als het nummer eigenlijk al is afgelopen, ingespeeld door een violiste en twee cellisten. Een van hen is David Coleman is, de broer van Lisa Coleman, de pianiste van Prince en later de andere helft van Wendy & Lisa.

Laat de aanstekers dit keer in uw zak en luister.