Ik kocht laatst Down by law, van Jim Jarmusch. Ik moet de film in de tweede helft van de jaren tachtig een keer of vier gezien hebben, daarna niet meer. Hij kreeg een plaats in mijn persoonlijke Top 10 en is daar niet meer uit verdwenen.
John Lurie, Tom Waits, Roberto Benigni, Jarmusch zelf: ik denk dat ze toen op hun best waren. Wat alle vier daarna nog maakten was alleen maar minder. Mijn favoriet was John Lurie, de meest coole gast die ik ooit had gezien. Ik kende hem van The Lounge Lizards en zag hem voor het eerst in Permanent Vacation. Mister Cool. Ik denk niet dat hij een groot acteur was, maar niemand kon zo mooi met zijn duim langs zijn lippen strijken als hij.
Lurie lijdt sinds het begin van deze eeuw naar eigen zeggen aan een onbekende neurologische aandoening, die hem ervan weerhoudt om te acteren of op te treden. Hij verblijft het grootste deel van de tijd in zijn atelier, waar hij schildert. Hij is nu 55 jaar.
‘It’s a sad and beautiful world.’
