Vaak ga ik later naar bed dan mijn vrouw. Gisteravond, toen ik het licht in de slaapkamer aanknipte, lag ze op haar zij met haar hand aan haar kin, als in diep gepeins verzonken. Toen ik onder het dekbed gleed, sloeg ze haar ogen open en keek mij licht geërgerd aan, alsof ik niet haar slaap, maar haar diepzinnige gedachten had verstoord. Meteen daarna sloeg ze haar ogen neer, draaide zich om en sliep verder.
Van dat moment herinnert zij zich niets meer. Net zomin als van die andere keren dat ze even wakker werd, mij aanschouwde of ik een vreemde was, of een paar onbegrijpelijke woorden mijn kant op sprak.
Bij mijn zoontje doe ik dat ook wel eens. Even langs gaan, hem recht leggen, zijn kussen herschikken en mijn lippen tegen zijn wang duwen. Elke keer hoop ik dan dat hij wakker wordt, wat hij ook meestal doet. Aankijken doet hij mij zelden. Wel komt hij soms overeind of mompelt wat tussen zijn lippen vandaan. Soms krult zijn mondje zich in een lach. Hij prevelt een toverspreuk en slaapt weer verder. Herinneren doet ook hij zich hiervan later niets.
Alleen die momenten zijn het al waard om op te blijven. Om als laatste naar bed toe te gaan. Gestolen momenten. Alleen voor mij.